یادداشت های روزانه (167)

برای ساختن جامعه ای سالم اولین قدم ساختن خویش است

هدف از ارسال رسل و انزال کتب و ایضاح سبل و همه نعمت ها که انسانی را مبهوت نموده دو چیز بوده :
اول اینکه انسان در جان خویش شهر با صفای توحیدی که حاوی همه زیبایی ها از قبیل صدق و صفا و عدالت و انصاف ، رحم و مروت ، حقیقت گرایی و ... بسازد و سپس مدینه فاضله ای را در خارج از جان خویش ، که تبلور و نماد شهر زیبای جان خویش باشد ، ایجاد کند .
مهمترین مانع فراروی او نفس اماره به سوء است که با شیطان هم جنس است و هم نشینی دارد و تحت فرمان او قرار می گیرد . این نفس اماره ابتدا شهر زیبای جان او را لجنزار گناه و آلودگی و گندآب و تعفن می کند و سپس به تبع آن جامعه را همانند جان خویش تبدیل به لجنزار و محیطی متعفن و آلوده به گناه کرده و از اهداف واقعی خلقت انسان دور می کند.
اگر انسان امروزی در گرداب حقیقت گریزی افتاده و در دام دروغ های متنوع گرفتار شده و پذیرش غیر حق برای او سهل است ،
اگر انسان امروزی فقط به دنبال جملاتی زیبا برای نمایش خود است زیرا فهمیده انسانهای امروزی فقط نمایش را دوست دارند ،
اگر انسان امروزی فقط برای ماندن اسمش خوبی میکند نه برای خوشنودی آفریدگارش ،
اگر انسان امروزی حکم اخلاق و ارزش را به پول و ثروت می دهد و برای صفت و صفات ارزشی قائل نیست ،
اگر انسان امروزی بهای انسان را به مال و ملال میداند و برای واقعیت انسان بهائی پرداخت نمیکند ،
اگرانسان امروزی ذهنش را ازهوس و شهوت مملو کرده است و به شرف و غیرت نیم نگاهی ندارد ،
اگر انسان امروزی در نفس نفس زدنهایش کم کم خدا را فراموش کرده و بر مجسمه شیطان تکیه زده ،
اگر انسان امروزی بسیار حقیرانه دین و مکتب و ایمان را به دلاری می فروشد ،
اگرانسان امروزی از سردی دیگری سردش نمی شود و از درد دیگری دردش نمی گیرد ،
اگر انسان امروزی برای خود ، دیگران را فدا و برای دیگران خود را از مجلس یاری رسانی دور می کند ،
اگرانسان امروزی چه پست و باوقار از کنار نیازمندان واقعی می گذرد و در جمعی از خلق بهترین احسانها را می کند و.....
همه وهمه نشان دهنده نوع ساختار جان اوست که با آلودگی عجین شده است .
برای ساختن جامعه ای سالم اولین قدم ساختن خویش است . تا خویش را اصلاح نکنیم در اصلاح جوامع موفق نیستیم . لذا ، پیامبران الهی که الگوهای ما هستند قبل از رسالت به آبادانی جان خویش می پرداختند . اعتکاف پیامبر اکرم (ص) در غار حرا مصداق بارز دور شدن از مردم و آباد کردن شهر جان خویش با انوار الهی و نتیجه آن آمدن به جامعه و مدینه فاضله برپا کردن است .

از یادداشت های روزانه، آوریل ۲۰۱۵