یادداشت های روزانه (158)

عبودیت برای رسیدن به ربوبیت

قرآن شناسنامه معرفی انسان به تمامه است که تفسیر آیاتش می تواند پرده برداری از انسان کند . بزرگترین و عمیق ترین و مرموزترین تعابیر در قرآن مربوط به انسان است . در جایی او را برتر از فرشتگان و آسمانها و زمین می داند ، هم می تواند جهان را مسخر خود سازد و فرشتگان را خدمتکار خویش و هم می تواند به اسفل السافلین سقوط کند و از دیو و چهارپایان پست تر شود . او را نیمی ملکوتی و نیمی مادی قلمداد می کند که توانایی خلیفه الهی شدن را دارد . ساختارش از ضعف و ناتوانی آغاز و به سوی قوی تر شدن حرکت می کند و تنها با پیوستن به او و با نام او آرامش پیدا می کند . ظرفیت علمی او از اندازه گیری ها مادی خارج است زیرا خداوند متعال تمام اسماء را به او آموخته است و او را مزین به فطرتی آشنای با خدا کرده است که بتواند ارتباطش با خدا را حفظ نماید . عمق وجود او با خدا آشناست از این جهت است که کرامت ذاتی دارد و مورد تکریم ملائکه قرار می گیرد . به او وجدانی داده که بین زشتی ها و زیبائیها فرق بگذارد و....
با این وجود، این کتاب عظیم در عین عظمت دادن به انسان او را مورد هجوم سنگین ترین تعبیرات قرار می دهد . مثلا در سوره احزاب او را بسیار ستمگر و نادان قلمداد می کند، یا در سوره حج او را ناسپاس معرفی می کند، یا در سوره علق از طغیان گری اش سخن به میان می آورد، در سوره اسراء از عجول بودنش می گوید و تعابیر متنوعی از این نوع .....
او با این ظرفیتی که در ما مستقر کرده از ما چه می خواهد ؟ در یک جمله می توان گفت : عبودیت برای رسیدن به ربوبیت . روایتی است از امام جعفر صادق علیه السلام در کتاب معروف مصباح الشریفه نقل شده است: امام صادق به فضیل فرمود: «یا فضیل العبودیة جوهرة کنهها الربوبیة» فضیل! آیا می دانی عبودیت چه گوهری است؟ عبودیت گوهری است که ظاهرش عبودیت است و کنه و نهایت و باطنش، آخرین منزل و هدف و مقصدش ربوبیت است.

از یادداشت های روزانه، اوت ۲۰۱۴