پرچـــم سلطنت عشـــق، برافـــراشـــــت حسيـــن               عـــشق حق را به سر از، عالم ذر، داشت حسين

كـــس نكـــردى، چـو حسين، در ره حق جانبازى               جـــاى جان، عشق خـــداونـد، به برداشت، حسين

يـــك دم از يـــاد خـــــــــداونـــد، نبـــودى غـــافل               ناله‏ها بود كه شب تا به سحـــر، داشـــت، حـسين

جز خدا هيچ نبودش، به نظر در همــــه عــــــمر               همه گاه و همه جا، حق به نظر، داشــت، حسيــن

هستيش، عشق خدا بود و دگـر هيــــــچ نبــــــود               آنچه را در همه عمر، بـــــه سر داشـــت، حـسين

عشق حق بود و حقيقت، به جـــز آن هيــچ نبود               آنچه اندر دل و سر، شور و شـــرر داشـت حسين

جايگاهى كه در آن، وصل به معــشــــــوق شـــد               كربـــــلا را همـــه آن، مدّ نظـــر داشـــت، حسيـن

جز شهادت دگر اين وصـل نبــــــودش، مفهـــوم               روز مـــولودش از اين امر، خبـــر داشت، حسيـن

كربلا اكرم و اقدس بــــود از، كعــبــــــه يقـــيــن               كه در آن، مأمن و مأوا و مقــــر داشـــت، حسيـن

هم بود مدفن هفـــــتاد و دو تـــن، زبـــده خـــلق               كه زانصار و زاخـــوان و پـــسر داشــــت، حـسين

آرى اندر افق كـــــرب و بلا كــــــرد، غــــــروب               آنچه همراه خود از، شمـــس و قمر داشت، حسين

شد شهيد ره حـــق، با هــمه يـــاران عـــزيــــــز               آشكـــارا بنـــمود، آنچـــه هـــنـــر داشـــت، حـسين