یادداشت های روزانه (30)

« خدا از راه او در كائنات تصرف مي كند
وقتی که عبد به مقام( کن) رسید بین عبد و مولاوحدتي پديد مي آيد و تفاوت ها جز در عبوديت و ربوبيت ذاتي (نه طولي) از ميان مي رود. اين گونه است كه هر آن چه از بنده صادر مي شود از خدا و به اراده اوست و شخص، ذات و وجودش را به خداوند تفويض مي كند و عمل او عمل خدا مي شود و خدا از راه او در كائنات تصرف مي كند.
اين همان شانیت واحدی است كه خداوند در سوره انفال براي خود و پيامبر (ص) اثبات مي كند و مي فرمايد: و ما رميت اذ رميت و لكن الله رمي؛ اي پيامبر تو تير نيانداختي زماني كه تير انداختي بلكه اين خداوند است كه تير انداخت. در اين زمان همه آن چه در فلسفه به نام امكان شناخته مي شود از بنده سلب و زايل مي شود و بنده به صفات وجوبي متصف مي گردد . »